ห่างหายจากการเขียนเรื่องยาวๆไปนานหลายเพลา คิดไปคิดมาเหมือนจะนานเกินไปแล้ว ผมเองก็กลัวลืมทักษะพิเศษ การพิมพ์ด้วยระบบตามองคีย์บอร์ด(ไม่ใช่จอนะ)และใช้ 2 นิ้วจิ้มที่คุ้นเคย (ช้ามาก 5555+)   วันนี้ผมขอหยิบยกกรณีศึกษาที่พิเศษๆมาเล่าสู่กันฟัง … ผมเชื่อว่าหลายๆคนเคยได้ยินและเคยสงสัยว่า คนที่เขากู้บ้านแล้วได้เงินเกินวงเงินนั้นมีอยู่จริงหรือ ถ้ามีอยู่จริงทำได้อย่างไร … ในบทนี้ผมมีคำตอบ   กู้บ้านได้เงินเกินราคาซื้อขายคืออย่างไร??   ตอบสั้นๆง่ายๆคือ การกู้ซื้อบ้านในราคาหนึ่ง แต่ได้วงเงินเกินกว่ามูลค่าที่ซื้อจริง ตรงๆ คือ กู้บ้านแล้วนอกจากได้บ้านแล้วยังได้เงินกลับมาด้วย … ลองคิดดูเล่นๆ ไม่ต้องวางเงินส่วนต่าง ไม่ต้องออกเงินตัวเองสักบาท แถมได้เงินเพิ่มติดมือมาด้วย…

  อาชีพเสริมหรืออาชีพที่สอง เป็นคำที่เรามักได้ยินบ่อยๆ ในบทนี้ผมขอเล่าถึง เทคนิค และ วิธีการเล็กๆน้อยๆ สำหรับการเลือกทำอาชีพเสริมให้ประสบผมสำเร็จเล่าจากประสบการณ์จริงของผมและเรื่องราวของผู้คนรอบกายที่มีงานประจำและมีอาชีพเสริมควบคู่กันไปด้วย   1. เลือกอาชีพเสริมที่เราสามารถดูแลได้ด้วยเวลาที่เรามี   คำว่า อาชีพเสริม แค่ชื่อก็บอกแล้วครับว่าเป็นอาชีพรองที่ทำนอกเหนือจากอาชีพหลักๆที่เรากำลังทำ เงื่อนไขสำคัญของการทำอาชีพเสริมคือ “เรื่องของเวลา” เพราะ เราต้องทำสองอาชีพควบคู่กันไป ดังนั้นอาชีพเสริมที่ทำจะต้องไม่เบียดเบียนงานประจำ … ด้วยเงื่อนไขของเวลา อาชีพเสริมโดยมากมักจะต้องเป็นอาชีพที่มีอิสระด้านเวลา หรือ ช่วงเวลาในการทำอาชีพที่ไม่ตรงกัน … ด้วยความคาบเกี่ยวกันเหล่านี้ วินัยเรื่องของเวลารวมถึงจากจัดสรรเวลาจึงเป็นสิ่งสำคัญ … หลายๆท่านที่ผมเห็นทำอาชีพเสริมแล้วไม่ประสบผลสำเร็จ…

เมื่อผมลงทุนในบ้านเช่าที่มี ค่าผ่อนมากกว่าค่าเช่า และ ขาดทุนกระแสเงินสด!!!   เมื่อกลางปีก่อนผมเล่าถึงบ้านเช่าไว้หลังหนึ่ง ซึ่งในครั้งนั้นการคำนวณผมมีช่องโหว่เยอะมาก โดยเฉพาะในครั้งนั้นผม “คาดหวังทุกอย่างไว้ที่อนาคต” ซึ่งในขณะที่ผลตอบแทนปัจจุบันไม่ดี ซึ่งเรื่องที่เสี่ยงมากสำหรับการลงทุน หรือ ถ้าพูดแบบตรงๆว่าครั้งนั้น จนบางท่านบอกผมว่าผมมาเล่าแบบ “นักขายฝัน” ที่อาจจะไม่เกิดขึ้นจริง   ทำไมจึงมองว่าเป็นนักขายฝัน?   ภาพบ้านหลังดังกล่าวที่ผมซื้อ ขณะปรับปรุงก่อนปล่อยเช่า บ้านหลังนี้ผมซื้อมาจากกรมบังคับคดี ราคาประมูลบ้าน 650,000 บาท ต้นทุนค่าใช้จ่ายในการหักโอนและค่าปรับปรุงราว 50,000 บาท ต้นทุนรวม 700,000…

จากชีวิตที่ย่ำแย่หลายครั้ง เจอจุดเปลี่ยนที่สำคัญหลายรอบ และแล้ว ความสำเร็จก็เริ่มมาเยือน!!!   ในยุคข้าวยากหมากแพงเศรษฐกิจฟืดเคืองเช่นนี้ เรื่องราวเชิงลบในแง่ของเศรษฐกิจบ้านเราย่อมระงมไปทั่ว … รายได้น้อยลง ยอดขายตกต่ำ รายจ่ายเพิ่ม ต้นทุนพุ่ง เงินเก็บไม่มี เงินหมุนไม่ทัน จนหลายๆรายต้องเลิกกิจการไปในที่สุด … ปัญหาเรื่องเงินอาจจะจะนำพาไปสู่ปัญหาเรื่องอื่นๆ เงินขาดสภาพคล่องหลายๆกรณีนำไปสู่ปัญหาทะเลาะบ่อแว้งกันกันเองในครอบครัว เพราะ เริ่มกู้หนี้ยืมสิน ฯลฯ   วันนี้ผมเองก็เป็นหนึ่งในกิจการเหล่านั้น … ยอดขายตก รายจ่ายเพิ่ม ต้นทุนพุ่ง แต่แน่นอนว่าผมยังอยู่ได้ ในอดีตเราตกต่ำยิ่งกว่านี้ ในอดีตเราย่ำแย่ยิ่งกว่านี้เยอะ…

แม่บอกผมว่า … อายุยังน้อยอย่าพึ่งใช้ชีวิตแบบ Slow life เลยลูก!!! ช่วงนี้ผมมักได้ยินคำว่า การใช้ชีวิตแบบ Slow life บ่อยๆ … การใช้ชีวิตแบบ Slow life ถ้าให้ผมเดาก็น่าจะหมายถึง ใช้ชีวิตอย่างเนิบช้า ค่อยๆเสพสุขกับชีวิตโดยที่ไม่มีเวลามาเป็นตัวเร่งเร้า … ชีวิตลักษณะนี้น่าจะเป็นเป้าหมายของใครหลายๆคน … วันนี้ผมขอเล่าสู่กันฟังถึงมุมมองที่ผมและครอบครัวผมมีต่อประเด็นนี้ … ปีนี้ผมอายุอานามก็ไม่มากไม่น้อยอยู่ที่ 30 ปีบริบูรณ์ … ผมเกิดมาจากครอบครัวข้าราชการ แต่ก่อนแม่ผมเป็นพยาบาล พ่อเป็นผมตำรวจชั้นประทวน ปัจจุบันพวกท่านเกษียณแล้ว…

วันนี้ฟ้าครึ้ม มีฝนกระหน่ำลงมาไม่หยุด ก็คงเป็นผลมาจากข่าวที่กรมอุตุฯเขาประกาศว่าเป็นผลมาจากพายุดูร้อน … ไอ้บรรยากาศแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวเก่าๆเรื่องหนึ่ง ที่ชวนขนหัวลุกผมมากที่สุดในชีวิต …   เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน ในสมัยที่ผมยังเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 1   ในยุคสมัยนั้นนักศึกษาชั้นปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยผมนั้นจะได้รับสิทธิพิเศษที่จะอยู่หอพักในมหาวิยาลัย เหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะเพื่อให้ใกล้และสะดวกแก่การทำกิจกรรมน้องใหม่ที่มีค่อนข้างหลากหลายในสมัยนั้น   ผมจำได้ดี วันนั้นผมมีกิจกรรมเชียร์ในช่วงค่ำที่คณะ จบกิจกรรมก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่มกว่า จบกิจกรรมเสร็จก็ต้องเดินจากตามรุ่นพี่ที่นำเดินจากคณะกลับเพื่อหอพักที่ห่างออกไป ผมเดาว่าคงด้วยความที่กลัวนักศึกษาเด็กน้อยปีหนึ่งเป็นอันตรายและอยากให้เกิดความปรองดองจึงมีกิจกรรมรุ่นพี่เดินนำรุ่นน้องกลับหอ แต่วันนี้เหมือนฟ้าฝนจะไม่เป็นใจ มีเสียงคำรามฟ้าแลบแปรบปราบเป็นระยะๆ แต่ฝนยังไม่ตกลงมาแต่ก็ดูท่าจะไม่นาน ตลอดทางขบวนของเราผมรีบจ้ำเต็มที่   ถึงแม้ขบวนนักเดินของเราจะรีบจ้ำเพียงไรก็ไม่ทันฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ขบวนของเราหลบฝนอยู่แถวโรงอาหารชาย เพื่อรอให้ฝนซาก่อน ถึงแม้จากจุดนี้ไปถึงหอผมจะเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเมตรแต่ถ้าฝนเทลงมาขนาดนี้ หนังสือตำราเรียนที่อยู่ในเป้สะพายหลังคงเปียกยุ่ยแน่ๆ…

  ผมเชื่อว่าหลายๆท่านคงมีแนวคิดอยากจะมีร้านค้ามีกิจการเป็นของตนเอง และ ผมก็เชื่อว่า “ร้านเครื่องเขียน” น่าจะเป็นหนึ่งในกิจการที่หลายๆท่านอยากจะมี ดังนั้นในบทนี้ผมขอแชร์ประสบการณ์การเปิดร้านเครื่องเขียนของผมครับ …   เรื่องนี้น่าจะยาวสักนิดนะครับ อยากเท้าความ บอกเล่าถึงความเป็นมาด้วย ดั้งนั้นงานเขียนบทนี้เลยออกแนว “เล่าสู่กันฟัง” เพราะ ก่อนหน้าที่ผมจะเปิดร้านเครื่องเขียนผมเปิดร้านขายของขวัญมาก่อนครั้ง ของขวัญบ่อยครั้งที่ผมเห็นถูกจับมาใส่ไว้ในร้านเครื่องเขียนจึงน่าจะเป็นการดีกว่าถ้าผมจะขอเล่ารวมเรื่องของร้านขายของขวัญด้วยเพื่อความครอบคลุมของเนื้อหา   ย้อนกลับหลายปีก่อนพรมลิขิตได้บันดาลชักพาให้ผมได้มาพบกับสาวสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง ผมตกหลุมเธอและเรียนรู้กันอยู่พักใหญ่ๆ และในท้ายที่สุดผมกับเธอคนนั้นตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตคู่กัน และ เหตุการณ์เริ่มต้นขึ้น … ย้อนกลับไปเมื่อราว 4 ปี ก่อน ผมเจอคนประกาศ “เซ้งกิจการ”…

คุณเคยต้องไปโอนที่ดิน หรือติดต่อเรื่องเอกสารกับกรมที่ดินบ้างหรือเปล่า? บางทีต้องลางานไปตั้งแต่เช้า ต้องไปเบียดและนั่งลุ้นว่าเมื่อไหร่ถึงจะถึงคิวเราเสียที หลาย ๆ คนแออัดเบียดเสียดอยู่ในกรมที่ดิน บางทีคนล้นออกมานั่งตามบันได มารู้จักเทคนิคดูคิวง่าย ๆ ผ่านเว็บกับกรมที่ดินกันเถอะ วันนี้ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์วิธีไม่ต้องไปนั่งรอคิวเมื่อคุณไปทำธุรกรรมที่กรมที่ดินกัน มันเกิดขึ้นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของผมนั่นเอง อุปกรณ์ที่สำคัญ – สมาร์ทโฟนที่ต่ออินเทอร์เน็ตได้ – โปรแกรม LINE 1. ก่อนอื่นต้องยื่นเอกสารที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ก่อน เพื่อรับบัตรคิวจะได้รู้ว่าคิวของเรานั้นลำดับที่เท่าไหร่ 2. ได้ใบคิวมาให้เข้าโปรแกรม LINE 3. มองหาเมนู Add Friends จากนั้นมองหา…

เนื่องในเทศกาลวาเลนไทน์ผมจึงอยากแชร์ทัศนะเกี่ยวกับความรักของผมดังนี้ เมื่ออายุของผมเริ่มมากขึ้นตามจำนวนเส้นผมที่ทยอยเปลี่ยนสี ผมก็มานั่งตรึกดูว่ามุมมองความรักแบบหนุ่มสาวของผมได้เปลี่ยนแปลงไปมาก ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผมคิดเช่นนี้ทุก ๆ ครั้งที่มีเทศกาลแห่งความรัก อยากเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ผมมีความรักต่างเพศครั้งแรกในสมัยอนุบาล อ่านไม่ผิดดอกคับ สมัยอนุบาล ผมคิดว่าตอนนั้นอาจจะไม่เรียกว่ารักสักทีเดียว น่าจะเป็นความชอบหรือปลื้มมากกว่า โดยครั้งหนึ่งผมแอบย่องไปหอมแก้มเพื่อนเด็กหญิงที่ถักเปีย ผมปฎิบัติการขณะนอนกลางวันตามประสาเด็ก ๆ ทำให้เธอตื่นมาร้องไห้โฮ ฟ้องครูเป็นการใหญ่ ผมจึงโดนทำโทษตามระเบียบ เวลาผ่านเลยเข้าสู่วัยฉกรรจ์ ผมสังเกตว่าบางคนที่มีความรักมักจะลงท้ายด้วยความทุกข์ เสียน้ำตาบ้าง ฟูมฟาย ล่องลอย และอีกหลายคนที่ทุ่มเทให้แก่ความรักแบบหนุ่มสาวมากเกินไปจนลืม  “รักตัวเอง” ถึงขั้นทำร้ายตัวเองจนถึงแก่ชีวิตก็มี ความรัก มีหลากนิยาม แต่สำหรับผมนั้น…

เจ๊งตั้งแต่อยู่บนแผ่นกระดาษ … พอทำจริงเกรงว่าจะรอดยากส์   ผมเชื่อว่าเพื่อนๆหลายๆท่านที่ได้อ่านบทความผมมาบ้างอาจจะสงสัยว่า … “นายมาม่ากับปลากระป๋อง” แกไม่ทำอพาร์ทเม้นท์แล้วหรือ? เพราะ มีอยู่พักใหญ่ๆที่ชอบลงรูปอพาร์ทเม้นท์บ่อยๆและบอกว่าจะทำ!!! บทนี้ผมเลยขออนุญาตมาอัพเดทข่าวสารสักนิดครับ   ผมบอกเลยว่า ผมอยากทำมากครับ แต่มันไปไม่ไหวจริงๆ เพราะ มันเจ๊ง มันไปไม่รอดตั้งแต่อยู่บนแผ่นกระดาษแล้วครับ!!! … ลองปรับแผน หมุนไปหมุนมาหลายเดือน แต่ก็ยังเสี่ยงเกินไปที่จะลงทุน!!!   ทำไมผมถึงตัดสินใจพับโครงการนี้?   แบบอพาร์ทเม้นท์ 3 ชั้น 17 ห้อง…